Rebyu ng pelikulang GHOST WORLD

Kapag nakakarinig tayo ng pelikula na galing sa comix, iniisip natin agad ang mga pelikulang may mga taong nakasuot ng mga makukulay na damit---na sobrang liit para sa kanila---na lumilipad o umaakyat sa gilid ng mga gusali, ng mga sangkaterbang special effects, matinding habulan, bakbakan at ga-higanteng mga pagsabog. Ang mga ordinaryong tao ay biktima lamang ng kasamaan o mga walang muwang na mga prinsesa na kailangang masagip ng ating bida.

Sa Ghost World (2001), isang pelikulang galing sa comix ni Daniel Clowes na dinirehe ni Terry Zwigoff, ang buhay ng mga ordinaryong nilalang ang tampok. Ang tanging action sequence lang dito na maaaring ituring ay nang subuking magwala ni Seymour (Steve Buscemi) sa loob ng isang convenience store at itaboy siya ng isang may sayad na mamimili na may bitbit na nunchaku. Isa ito sa pinaka-nakakatawa at nakaka-awang eksena dahil hindi man lang nakapagpabagsak ng isang istante o isang tore ng de-lata ang patpating si Seymour kahit na ang ating simpatiya ay nasa kanya.

Ang Ghost World ay tungkol sa buhay ng dalawang matalik na magkaibigang babae, sina Enid (Thora Birch) at Rebecca (Scarlett Johansson) at kung paano nila tanggapin, nguyain o isuka ang mapagpanggap na lipunang ginagalawan nila. Opo, isang pelikula na naman ukol sa teen angst. Pero ‘di tulad ng ilang komedyang kinabibilangan ng American Pie, hindi lang ito ukol sa seks at represyon. Mas malalim ang paglinang sa mga karakter at bagamat maraming mga nakatatawang eksena dito, mayroon ding mga kaakibat na anghang ang bawat paghalakhak.

Tumakbo ang pelikula sa kritikal na panahon matapos ang hayskul kung saan kailangang mamili ang dalawa ng landas na tatahakin. Sa pagpili nila ng kani-kanilang landas, unti-unti mong mahihinuha na sa ilalim ng kanilang mga insulto sa kapwa tao o lipunan, ay unti-unti rin silang nahihinog sa gulang.

Mahusay ang pagganap nina Birch at Johansson. Matalas at reyalistiko rin ang diyalogong sinulat ni Clowes. Huwag nga lang asahan na tumatakbo ito sa ritmo ng isang Hollywood movie, dahil baka antukin ka (hindi naman sa sinasabi kong ka-antok-antok ang pelikula, ano po?)

Ang isa pang malaking dahilan kung bakit dapat panoorin ito ay si Steve Buscemi. Siya na siguro ang maituturing na "Hari ng Sablay" o mga nerds at talunan sa mga pelikula. Sa isang eksena, kung saan inihanap ni Enid ng makaka-deyt ang nakilalang kaibigang si Seymour; pinuri ng babaeng ka-deyt niya ang musikang “blues” na pinatutugtog ng isang banda. Hindi iyan “blues” paliwanag ni Seymour, at bagamat mababanaag mo sa mukha ni Seymour na batid niya na papalpak muli ang deyt niya, itinuloy pa rin niya ang mahabang paliwanag dahil ganoon talaga siya---isang nerdy na kolektor ng musika at sining.

Maaaring walang malaking badyet at magarbong special effects ang pelikulang GHOST WORLD ngunit sigurado akong lalong mong maipagmamalaki ang sining ng comix matapos mapanood ang mahusay na pelikulang ito.

NB: napanood ko ito sa isang pekeng DVD na tanging Polish ang naka-limbag na mga salita liban sa pamagat na “Ghost World” kaya tila walang pumapansin.

Dibidee, sir, dibidee

Wala raw pwedeng maka-gradweyt ng hayskul nang hindi nangongopya. Pero tinuruan ako ng magulang ko na huwag makinig sa mga sabi-sabi kaya pinilit kong makapag-tapos ng hayskul nang hindi nagongopya ng sagot sa pagsusulit man o takdang-aralin. Maging sa kolehiyo kahit na bumagsak ako sa Math 17 nang paulit-ulit basta pinanindigan kong hindi ako mangongopya ng problem sets o asaynments kahit na pinagpapasa-pasahan na ng iba kong kaklase ang sagot.

Hindi naman ako nagmamalinis subalit may mga prinsipyo akong pinagpalagay kong dapat talagang panindigan. May mga hangganan akong iginuguhit na alam kong hindi ko dapat lagpasan.

Ang problema: kung minsan hindi ko maiwasang ibahin ang pagkakaayos ng takdang guhit ayon sa tawag ng panahon. Isang halimbawa ay ang pagbili ko ng mga pekeng dvd movies.


Opo, umaamin akong bumibili ako ng pekeng dvd movies. Personal kong sinisisi dito si Conrado de Quiros ng Philipppine Daily Inquirer (saka ko na ito ipapaliwanag).

Bata pa ako mahilig na ako sa pelikula. Lumaki ako sa San Jose, Occidental Mindoro at sa bayan naming yaon, limitado lang ang paraan ng aliwan. Hindi pa uso noon ang cable tv sa bayan, iilang mayayamang pamilya pa lang ang may telepono noon at hindi pa uso ang text sa mga cellphone na pawang sing-lalaki ng mga kahon ng sapatos. Hindi naman ako mahilig sa mga drama sa radyo at tila iilang istasyon lang ng tv ang sagap ng mga nagtataasang naming mga antenna sa bahay (mga istasyon pa ng tv sa Iloilo kaya hindi ko maintindihan ang mga lokal na programa). Doon ako nagsimulang mahumaling sa komiks at pelikula, tulad ng marami kong kababayan.

Ang mga sinehan sa amin ay uso pa ang DOUBLE FEATURE. Magbabayad ka lang ng tiket at dalawang pelikula na ang mapapanood mo. Kahit na rated "R" ang isang pelikula basta ang katambal nitong pelikula ay pambata, malamang ay papapasukin ka pa rin, lalo na't may mga kasama ka.

Hanggang sa nauso ang mga VHS tapes at VCD. Nang tumira na kami dito sa may Metro Manila napansin kong tila kabute sa pag-usbong ang sang-katerbang paarkilahan ng mga pekeng VHS at VCD. Subalit mas pinili ko pa rin ang umarkila sa ACA Video at Video City, dahil batid kong orihinal ang kanilang mga kopya at ayokong makinabang sa pera ko ang mga, ahm, namimirata.

Hanggang sa mabasa ko na ang paborito kong kolumnista na si Conrado de Quiros ay tuwang-tuwa sa pagkaka-diskubre ng mga pelikula ni Kurosawa sa mga nagtitinda ng pekeng DVD. Naging marupok daw siya sa tukso ng pekeng DVD dahil malamang sa hindi, mahirap nang makakita ng mga pelikulang klasiko o makahanap ng mga sinehang makapaglalabas ng mga ganitong klaseng pelikula. Siyempre dahilan na rin ang murang presyo nito.

Sa madali't sabi, natukso rin ako. Ngayon ay masugid na taga-bili na rin ako ng mga pekeng pelikula sa DVD (ngayon ay sa format na Blu-ray daw, kuno).

(May hangganan pa rin akong tinakda. Ang mga binibili ko lang ay mga banyagang pelikula na karaniwa'y klasiko o matagal nang naipalabas. Hindi pa rin ako bumibili kung palabas pa lang ito sa sinehan at lalong hindi ako bumibili ng mga piniratang pelikulang Pilipino.) "E, ano ngayon", anas ninyo, "bumibili ka pa rin ng pekeng DVD". O sige na, simulan na ang kastigo.

Anu't-anuman, nagpapasalamat pa rin ako dahil sa pagkakaroon ng mga de-kalidad na pelikula sa hanay ng mga nagbebenta ng pekeng DVD. Dahil dito naka-daupang palad ko si Citizen Kane at Frank Bailey; nakilala ko ang ilang obra nina Resnais, Jodorowsky at Fellini; na-diskubre si Edward Yang at Mohsen Makhmalbaf at nabatid kung bakit minamahal ng mundo ang bawat ipalabas ni Wong Kar Wai.

Ang ayaw ko pa ring pasalamatan ay si de Quiros. Nangopya kasi ako sa kanya, e.


P.S. At oo nga pala, makipag-ugnayan sa akin kung sakaling may kopya kayo ng mga pelikulang "Chungking Express" (naglabas na dati ng kopya nito pero sinoli ko ang nabili ko dahil walang subtitle na Ingles) at "Children of Paradise" ni Majid Majidi (dati itong nanalo sa Cinemanila at may nakita ako dating kopya sa ACA video rentals). At kung sakaling nakatira kayo malapit sa Marikina, may ire-rekomenda rin akong tindahan (basta huwag lang ingu-nguso kay Edu, ha?).

Rep. Guillermo Cua (1955 - 2008)

I join the entire cooperative sector in mourning the loss of Rep. Guillermo Pabia Cua of the Coop-NATCCO partylist. He passed away last December 17, 2008 due to complications arising from liver cancer. He was 53 years old.

A son of one of the founding fathers of the cooperative movement in the country, he eventually proved his own mettle as a cooperative advocate. He will be missed.

SHIVER, the Horror Comix Anthology that was

Sa simula ng taong 2009 ay maililimbag na rin ang comix na BUBOG, isang kalipunan ng mga kwentong horror na isinulat ko at dinibuho ng ilan sa pinaka-magagaling na comix artist sa Pilipinas tulad nina Noel Flores, Lan Medina, Rey Villegas at, sige na nga...ng aking kapatid na si Mannie Abeleda. Sa apat na kwento sa BUBOG, dalawa rito ay hango sa kwento na nauna nang nailimbag bilang ashcan comix noong 1999, ang SHIVER. (Huwag na ninyong subukang humanap ng kopya dahil iilan lang ang ginawa namin noon.)

Tulad noon, nais ko pa ring lumikha ng mahusay comix pero 'di tulad dati, ayaw ko nang gumamit ng salitang Ingles para sa pag-uusap ng mga karakter ko na mga Pilipino at pawang mga nasa Pilipinas.

Binasa kong muli ang editoryal ko, at bagama't niluma na ng panahon ang ilang detalye dito, sa kabuuan ay nasasaloob pa rin nito ang layunin ko para sa proyekto kong comix.

(Ang dibuho sa itaas ay buhat sa kwentong "A Frightful Dream" ni Noel Flores, isang propesor sa sining at punong tagapag-disenyo rin ng GMA Channel 7 sa mga palabas nitong fantaserye tulad ng Mulawin, Atlantika at Encantadia.)

Narito ang editoryal:

May you live in interesting times.

In trying to put together this horror anthology/comix, the first question I asked myself was: “what scares you?”.

The answer, frighteningly enough, was: “not much”. A product of the Television-Motion Picture-Video Game Age, I assumed I have seen, one way or another, all imaginable types of human evil and depravity – all imaginable horrors – that nothing could scare me anymore. I had been “desensitized”: repeated exposures to violent shows had made me inured and apathetic to most forms of violence and horrific circumstance.

So I thought. Then I remembered something I saw on the six o’clock news: a man has beaten his wife to death.

In the ensuing investigation, it turns out that the victim is also the man’s sister. The man ran away from home as a child and returned decades later. He met a sister who wasn’t even born when he went away; one thing led to another and he got her pregnant. They lived as man and wife (while beating her from time to time) until that fatal day when he killed her.

Even the children – one of whom suffers from a birth defect – were not spared by the man’s cruel hands. And when the reporter pressed the eldest son for comment on the possible fate of his father, he indignantly remarks that he wants him to be put to the death penalty.

As the camera moves in for a close-up shot, the child adds, unflinching and unremorseful, that at that moment, if he were a grown-up and had a gun, he would shoot his own father!

Those bitter words left me horror-stricken; and at the same time, furious. I was furious at the wife-beater turned killer. I was also angry at the tv station for blatantly re-formatting their newscast to make it more “entertaining” – complete with dramatic re-enactments of events and a flurry of insensitive personal questions thrown by reporters at the victims in their crass attempt to provoke an emotional outburst for the waiting camera. And finally, I was aghast that such a despicable inhuman incident was experienced by a child.

“May you live in interesting times,” a Chinese saying goes: both a curse and a blessing. Allow me to put my own twist on it and say: “May the interesting times you live in disturb you.”

I guess that sums up to me what SHIVER is about.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Fortunately for you, dear readers, what SHIVER is to me won’t be what SHIVER will always be.

I was lucky enough to hook up with a lot of talented folks (thanks in part to Gilbert Monsanto) willing to contribute their own sequential stories in this book. (I’m keeping the names under wraps until I get the finished work, OK?)

And eventually I hope (yes, a big hope) that SHIVER could be a venue for good sequential storytelling whether they be of horror, fantasy or science fiction – though I draw the line at superhero fantasy (if you want superhero yarns then you can get them from Alamat and other local comic publishers.)

Succeeding issues of SHIVER will contain reviews of current and classic comics. A preview of upcoming projects(including one with Roy Martinez!). And more of these rambling comments and mindless drivel from yours truly (ulp!). But don’t let THAT scare you.

SHIVER should be one heck of a ride--- OK, hell!

- Arnel Abeleda

Define LOVE

What is LOVE?

Ah, countless philosophers, sages and Sufis have attempted to decipher this for eons... But what d'ya know---a bunch of grade six pupils of Divine Word College of San Jose, Occidental Mindoro had contributed their own take on this subject matter.

Contributions which they wrote on a "slumbook" many years back and which I am now sharing with you here. (Please don't kill me...I copied it word-for-word...well, plus a few comments).

Arnel says:

"Love is surrounded by water,

which no one can enter

except your lover"

(Ang corny! Buti na lang nag-rhyme!)

Yen says:

"Love exist in our heart"

(Ahh, doon ba iyon?)

Joan says:

"The measure of love

is love without measure"

(Sobrang lalim--- 'di ko maarok!)

Rica says:

"Love is part of your life"

(Sige na nga!)

Amy D. says:

"Love is an imitating

of two person, two heart

enchange"

(Huh?)

Portia says:

"Love is a flower that grows

and blossom w/o the aid of season"

(Hmm, talagang pang-"slumbook", ha?)

Arlene C. says:

"Love is life.

They who do not love

are not alive"

(Ang taray!)

Toby says:

"Love is like an hamburger

that has everything on it"

(Ang takaw!)

Onyoy says:

"Love is the way to be married

and the hearts are tied together"

(Ang sakit!)

AND FINALLY...(drumroll, please!) the most profound entry comes from Trina G.:

"Love is a feeling

when you eat a banana"

(No comment.)

Welcome to Abilidad Comix Atbp. Blog

Ang alam ko lang sa paggamit ng internet ay ang magpadala ng email. At manood sa youtube.

Ngunit dahil layuning kong makapag-limbag ng panibagong COMIX, sinabi ng aking publisher/distributor na kailangang gumawa ako ng blog. At hindi lang basta kailangan kung hindi KAILANGANG gumawa ako ng sariling blog...kahapon pa! Iyong tungkol lang ba sa comix. Siyempre, matigas ang ulo ko kaya sa simula ay tumanggi ako. Ngunit ang totoo, ang pagtanggi ay bunsod ng aking kamangmangan sa paggawa ng isang "blog". madali lang daw iyon, basta pumunta lang ako sa blogspot. O siya.


Kaya heto, nais ko kayong batiin sa pagbisita ng blog na ito.

Welcome sa ABILIDAD COMIX ATBP BLOG. Hindi lang ito ukol sa COMIX (oo na, matigas talaga ang ulo ko) ngunit tungkol rin sa samu't-saring bagay na interesado ako tulad ng PULITIKA, KOOPERATIBA, PAG-UUNYON, PELIKULA at iba pa. Sa pagsabak pa lang sa paggawa nito nangangapa na ako (ah, paano ba ang paglagay ng litrato? naku, bakit nasa gilid lang napunta? bakit yung pictures sa ibang blog may naka-embed na disenyo? ano ba itong mga 'links' na ire. hay, naku!) kaya minarapat kong HINDI NA IHIWALAY ang personal na blog ko sa comix blog.

Bakit ABILIDAD? Hindi ito dahil sa lubos na pag-hanga ko sa sariling kakayahan.(Anong kakayahan? Isa akong hamak na 'hack'.) Ang totoo, isang bahagi lang ako nito dahil binuo namin ang ABILIDAD COMIX ng aking kapatid na si Mannie Abeleda noong 1996 pa. Naghanap lang kami ng pangalan na pwedeng kumatawan sa aming dalawa at napansin ko na pareho pala kami ng apelyido: ABELEDA. Napansin din namin na madalas banggitin ang aming apelyido na "ABILIDA", kaya hayum, pinaglaruan namin at naging ABILIDAD. Inaamin ko ring naimpluwensyahan kami ni DAVE SIM, ang lumikha ng Cerebus(kung gusto niyo ng link dito pki-type na lang sa browser ninyo, pasensya na po), na pinangalanang AARDVARK COMICS ang kanyang kumpanya para lang mauna sa listahan ng kumpanya ng comics. O, hindi ba? Ma-abilidad nga.

Bakit COMIX at hindi KOMIKS o COMICS? Naku, medyo mahabang paliwanag. Sabihin na lang natin, pangsamantala, na sumasang-ayon ako sa panukala ni ART SPIEGELMAN ng MAUS na kailangang kumawala na ang mundo ng "CO-MIX" sa de-kahong ekspektasyon ng publiko sa porma at nilalaman ng kinagisnang "comics".

Bakit ATBP? Dahil bukod sa bukod sa pag-amin kong katamarang gumawa ng iba pang blog, nais ko ring maging bukas ang blog na ito sa iba pang mga bagay na maaaring hindi pa ako interesado sa ngayon ngunit maaring maging interes o paksa ko sa hinaharap. Plano ko ring maging daan ito sa paggawa ng ilang webcomix.

Muli, salamat sa pagbisita. Hanggang sa muli!

(P.S. Wala rin akong planong maglagay ng mga emoticons sa mga posts ko dito. Sigurado naman akong matatalino kayo at batid ninyo kung alin ang mga biro o hindi seryoso sa mga binabanggit ko kahit walang visual clues tulad ng mga emoticons. )

Ako ay Isang Mabuting Pilipino

Madaling sabihin na kapag nagra-rali ka, mahal mo ang bayan higit sa sarili. Ngunit ano nga ba ang ibig sabihin ng pagmamahal sa bayan?

Sa loob ng mga rali, naka-daupang palad ko ang mga intelektwal, mga lider-manggagawa at pisante, mga idealistikong mag-aaral: lahat sila ay may mga makatwirang iginigiit sa ilalim ng umiiral na dominanteng sistema. Lahat sila ay mahal ang bayang ito at naghahangad na bumuti ang kalagayan ng bawat isa. Hindi ko matatawaran ang mga sakripisyo nila, maliit man o malaki, bunsod ng desisyon nilang bumatikos sa gobyerno at sistema.

Subalit heto si Noel Cabangon, isang musikero at aktibista, na nangahas magtanong sa gitna ng dambuhalang anti-CHA CHA rally sa Makati noong Biyernes, Disyembre 12, 2008; kung sila nga ba ay "Mabuting Pilipino"?

Ipinataas ni Noel ng kanang kamay ang mga nasa rali---maging ang mga pulitiko tulad ng mga senador na dumalo na sina Chiz Escudero, Loren Legarda, Ping Lacson at Mar 'PI' Roxas---at inudyukang manumpa sa saliw ng musika (na ayon sa kanya ay tila panunumpa sa Panatang Makabayan o sa watawat) sa pamamagitan ng pag-uulit sa mga inuusal niya. Ang simula:"hindi ako mangungurakot".

Hagikhikan ang mga tao. Aba'y hindi lang pala mahusay na kompositor at mag-aawit ang dyaskeng si Noel, tuso rin pala.

(Walang nais mag-ilusyon na paninindigan ng mga nabanggit na mambabatas ang sinumpaan nila sa harap ng pagtitipong ito kung sakaling mahalal sila bilang pangulo o anupaman sa taong 2010 subalit sa maikling sandali kay sarap isipin na napahinuhod ng mga ordinaryong mamamayan ang kanilang mga makakapangyarihang pulitiko.)

Hinikayat ni Noel Cabangon ang mga tao, halip na pangaralan. Ako ay sumusunod sa batas-trapiko. Ako ay Mabuting Pilipino. Ako ay hindi nanunuhol. Ako ay mabuting Pilipino.

Ako ay Mabuting Pilipino.


Minsan, may nakipag-talo sa akin kung ano nga ba ang magagawa ng isang tao para mabago ang mundo. Wala naman daw magagawa ang mga pagra-rali rali na 'yan dahil hindi na magbabago ang sistema.

Ang sabi ko: huwag maliitin ang magagawa ng isa. Hindi kami nag-iilusyong magaganap ang pagbabago sa isang kisap-mata. Tumitindig kami para sa susunod na henerasyon.

Kung gayon, anas niya: umaamin kang wala kayong magagawa sa henerasyong ito kundi mag-rali at mag-ingay sa kalye.

"Hindi ka naman parang isang tao na haharap sa buhawi", sagot ko. Hindi ka naman isang nawawalang manlalakbay na tataghoy lang sa kakahuyan. Kung nais ko man baguhin ang lipunan, batid kong nagsisimula ang pagbabago sa aking sarili. Hindi dapat sinusukat ang tagumpay sa mga makasaysayang mga pangyayari lamang tulad ng pagbagsak ng Berlin wall subalit sa mga maliliit na bagay din tulad ng pagta-tangi-tangi ng iyong mga basura sa bahay.

Ilan ito sa mga binanggit ko:

1. Nagbabayad ako ng tamang buwis. Maging sa pagbabayad ng sedula, hindi ako nagpapanggap na estudyante o walang trabaho para makatipid.
2. Humihingi ako ng resibo sa mga bahay-kalakal o bahay-kainan para masigurong nagbabayad din sila ng tamang buwis. Mabuti na lang at may "Premyo sa Resibo" raffle promo ang BIR kaya lagi akong may dahilan.
3. Hindi ako nagkakalat ng basura. Tanging sa basurahan lang ako nagtatapon o kung sakaling walang basurahan, sa bulsa o sa kamay ko muna. Naisaloob ko na ang kampanyang "Munting Basura, Ibulsa muna" ng lungsod ng Marikina.
4. Inihihiwalay ko ang basura sa bahay: may lagayan sa mga papel at karton, sa mga PET bottles, sa mga plastic at sa nabubulok. Nagdadala rin ako ng plastic bag kapag maggo-groseri.
5. Bumuboto ako sa eleksyon ayon sa aking konsensiya.

Kung sakaling maraming naniniwala sa maliliit na pagbabago sa buhay, tiwala ako na susunod na ang daluyong ng pagbabago sa lipunan.

Hindi ko masasabi na perpekto ako. Marami akong pagkukulang sa lipunan man o sa sarili subalit sa mga maliliit kong pagsisikap tulad ng nabanggit sa taas, sinisikap ko pa ring maging isang mabuting Pilipino.

Araw-araw, ang pagsisikap kong ito; para taas-noong kong masabi: "Ako ay mabuting Pilipino."